Σε μια απλή τελετή, στην οποία παρευρέθησαν
ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτ/νίας Κοσμάς,
ο Δήμαρχος Ι.Π. Μεσολογγίου κ. Λύρος, ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κ.
Καζαντζής και οι τοπικοί άρχοντες, δώθηκαν και φέτος τα βραβεία ήθους και αριστείας
για ποίηση και επιστήμη. Τα βραβεία που αφιερώνονται στη μνήμη του Νίκου Μπλάγκα
[ποίησης] και Κώστα Λάσκαρη [θετικές επιστήμες] αθλοθετεί ο συμπολίτης μας και καθηγητής
Σπύρος Μαργέτης.
“Είναι σαν ένα αντίδωρο για παρόμοια βραβεία που είχα δεχτεί και
εγώ από άλλους συμπολίτες μας” μας είπε ο κ. Μαργέτης. Το βραβείο ποίησης μοιράστηκαν
δύο μαθητές του Γυμνασίου οι Βασίλης Στρατογιάννης και Παναγιώτης-Μαργαρίτης Κατσαρός.
Τα βραβεία τα έδωσε ή μητέρα του Νίκου, Μαρία Μπλάγκα. Το βραβείο θετικών επιστημών
το έλαβε ο πρώην μαθητής Χρήστος Πατογιάννης ο οποίος σήμερα είναι πρωτοετής στη
σχολή Ικάρων σκοράροντας μάλιστα στις εισαγωγικές εξετάσεις στη Φυσική 100% οπότε
βρέθηκε ανάμεσα στο 6% των μαθητών που αρίστευσαν πανελαδικά!!! Το βραβείο το έδωσε
ο Κωστής Στεφανάτος, εκδότης/διευθυντής της εφημερίδας Μεσολογγίτικα Χρονικά. Ο
πατέρας του Μάρκος, τότε διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μεσολογγίου είχε αθλοθετήσει
μια υποτροφία για όλη τη διάρκεια σπουδών του κ. Μαργέτη. “Τότε ο ΡΣΜ είχε τη δυνατότητα
να έχει ένα έντονο κοινωνικό έργο με υποτροφίες καθώς και ίδρυση χορωδίας, φιλαρμονικής,
χορευτικού κ.λπ” μας είπε ο καθηγητής ο οποίος ήταν και ιδρυτικό μέλος της Φιλαρμονικής
και στενός συνεργάτης με τον Μάρκο Στεφανάτο.
Αντί για ομιλία πάνω σε θέματα φυσικής ο κ.
Μαργέτης επέλεξε κάτι πιο επείγον… την επείγουσα ανάγκη όχι μόνο για αριστεία αλλά
και για “υπεύθυνους πολίτες”.
“Η Αριστεία για εμάς τους Έλληνες, ανέφερε,
είναι ένα φυσικό ταλέντο. Παρόλη τη γκρίνια και τα προβλήματα, σας διαβεβαιώ ότι
οι φοιτητές μας γίνονται περιζήτητοι στο εξωτερικό όπου συνήθως θριαμβεύουν. Η σημερινή
εποχή όμως μας καλεί να κοιτάξουμε κατάματα ένα από τα εθνικά μας ελαττώματα: τον
ισχυρό ατομισμό που μας διακρίνει και που οδήγησε στη διαφθορά και σε μία στάση
ανευθυνότητας. Αυτή τη εποχή η χώρα διψά για ανθρώπους ακέραιους και υπεύθυνους,
και όταν μιλάω για υπευθυνότητα δεν αναφέρομαι στη υπαιτιότητα, στη ποινική ευθύνη
όταν κάτι δεν πάει καλά. Αναφέρομαι στη στάση εκείνη που εμποτίζει με επίγνωση και
ποιότητα κάθε πράξη, στην υπόσχεση ότι “θα είμαι παρών σε αυτό που γίνεται”. Αυτή
η στάση που ενεργοποιεί το δημιουργικό νου και την αυτόβουλη πράξη οδηγεί τελικά
σε περισσότερη ατομική ελευθερία στη δημιουργία ενός Άξονα-Ύπαρξης…δεν είναι πλέον
κανείς μέρος μιας μάζας που άγεται και φέρεται από επίδοξους ηγέτες. Η στάση υπευθυνότητας
είναι έντονη σε θέματα οικολογίας, όπου εκεί κανείς την συνειδητοποιεί από την ανάγκη
αυτοσυντήρησης του είδους. Λείπουν όμως στοχευμένες δράσεις για την ανάπτυξή της
στην Εκπαίδευση και αυτό είναι μία από τις προκλήσεις για όλους τους εκπαιδευτικούς
και υπεύθυνους σε θέματα Παιδείας”.
