Η χώρα μας από την εποχή του
Περικλή ως και την αυτομόληση του Αλκιβιάδη πρώτα στους Σπαρτιάτες και μετά
στους Πέρσες έχει γνωρίσει και ως σήμερα γνωρίζει πολλά!
Βεβαίως η σημερινή κοινωνία της
ανεκτικότητας – που ουδόλως αγγίζει την ανεκτικότητα του Βολταίρου – και του
νεοελληνικού «ωχαδερφισμού» εξακολουθεί και γνωρίζει και υφίσταται πολλά, με
απώγειο την ηθική και την πνευματική κρίση που γέννησαν και την πρόσφατη
οικονομική. Στην όλη λοιπόν διαδρομή και η έλλειψη πολιτικού ήθους είναι
αναμενόμενη και ως εκ τούτου δεδομένη. Πολλοί ενοχλούνται, εραστές πολιτικού
λόγου κυρίως, θλίβονται, όταν διαβάζουν πρώην διατελέσαντες σε θώκους τοπικούς
ή εθνικούς να κάνουν απαξιωτικές για το κοινό αίσθημα «δηλώσεις» - δικαιολογίες
της αποτυχίας μιας δεδομένης καιροσκοπικής ανεπάρκειάς τους, περί του ήθους και
των ικανοτήτων … των … συνεργατών τους!!!
Αν είναι δυνατόν να κατηγορεί
κανείς – κάποιος, ο όποιος πολιτικάντης, τους συνεργάτες που ο ίδιος επέλεξε,
πρόβαλε και εμπιστεύτηκε ως αιτίους της αποτυχίας του έργου του!!! ποιού τάχα
έργου ;;; να κατηγορείς δηλαδή τους «οικείους σου» - «οικείους» που εσύ
επέβαλες – για σκάνδαλα, ανικανότητα, ολιγωρίες;
Μα καλά εσύ, καλέ μας πολιτικάντη
που ήσουν, με τι και με ποιον-ποια-ποιο ασχολιόσουν; Ω! θλίψη και κατήφεια, ω!
καιροί ω! ήθη!
Για γενναιότητα δε ευθιξία,
συγνώμη … καμιά σχέση. Άγνωστες οι λέξεις στο λεξιλόγιο του Πολιτικάντη…
Δηλαδή «ο γιαλός στραβά αρμενίζει
και όχι εμείς;»
Ο
Εκδότης
