γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Υπάρχει
η τελειότητα; Και τι άραγε εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε αυτήν; Μπορούμε να
ορίσουμε τι είναι τέλειο αντικείμενο, ή τέλεια κατάσταση, ή τέλεια
προσωπικότητα; Φαντάζομαι, όταν φέρνουμε στο μυαλό μας τη λέξη «τέλειο»,
εννοούμε κάτι, όχι μόνο ολοκληρωμένο, αλλά και χωρίς κανένα ψεγάδι. Κάτι που δε
χρειάζεται βελτίωση. Είναι δυνατόν; Ακόμη και να πετύχει κάποιος μια κατάσταση
τελειότητας, πόσο άραγε μπορεί να διαρκέσει, αφού όλα γύρω μας αλλάζουν, όπως
κι εμείς οι ίδιοι;
Και ποιος είναι εκείνος, που θα κρίνει αν κάτι ή κάποιος
είναι τέλειος; Από ότι καταλαβαίνουμε, η έννοια της τελειότητας είναι απλά μια
νοητική υπερβολή, που υπόκειται στη νομοτέλεια του απόλυτου, με βάση όμως
απολύτως υποκειμενικά κριτήρια. Άρα, το μόνο που μπορεί να υπάρξει, είναι η
υποκειμενική θεώρηση του τέλειου, κάποια «πιστεύω» μας, που αντιπροσωπεύουν μια
ιδεατή ιδανική «μορφή». Επομένως τα όρια και το πλαίσιο αυτής της «μορφής» τα
ορίζουμε εμείς. Όσο πιο προσβάσιμα και διακριτά είναι, τόσο πιο εύκολα μπορούμε
να φτάσουμε στη δική μας τελειότητα. Όσο πιο διευρυμένα και απόμακρα είναι,
τόσο άπιαστη γίνεται και η προσέγγιση της τελειότητας και επομένως άλλο τόσο
απογοητευτική και η διαδικασία. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Μάριο Μπενεντέτι
διαβεβαίωνε ότι η τελειότητα είναι μια «λαμπικαρισμένη συλλογή λαθών». Δηλαδή,
αυτός που τον νομίζουμε τέλειο, απλώς έχει βάψει και διακοσμήσει τα ελαττώματά
του, για να μη φαίνονται ως τέτοια. Στη σύγχρονη εποχή, οι τεχνολογικές πρόοδοι
έχουν καταφέρει να φαντάζει πιο προσιτή η τελειότητα. Ωστόσο, πρόκειται για μια
εξωτερική βελτίωση, που μας απομακρύνει από την εσωτερική διεργασία, με την
οποία μπορούμε να καλλιεργήσουμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Ο Γάλλος
συγγραφέας Ζαν- Μπατίστ Αλφόνς Καρ έλεγε ότι, ο άνθρωπος «τελειοποιεί τα πάντα
γύρω του ∙ αυτό που δεν κάνει, είναι να τελειοποιήσει τον εαυτό του». Όταν το
αντιλαμβανόμαστε αυτό, μας πλημμυρίζει η επιθυμία να υπερβούμε τα όρια, μέσα
στα οποία κυλάει η ζωή μας. Το ανικανοποίητο είναι κινητήρια δύναμη, για να
συνεχίσουμε να προχωράμε. Το να μην πετυχαίνουμε με την πρώτη αυτό που θέλουμε,
το να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας, είναι ένα δώρο σοφίας, που
μας προσφέρει η ζωή, αφού αυτό σημαίνει, ότι επιθυμούμε να συνεχίσουμε να
προβιβαζόμαστε στο σχολείο της ζωής. Μια απλή, αλλά πολύ αποτελεσματική άσκηση:
σημείωνε ένα στόχο βελτίωσης για κάθε εβδομάδα και σε ένα χρόνο η ποιότητα της
ζωής σου θα έχει αναβαθμιστεί με τρόπο, που ούτε τον φαντάζεσαι τώρα.
Βιβλιογραφία:
«ΕΡΜΑΝ
ΕΣΣΕ, 66 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΟΦΙΑΣ»
Επόμενο
άρθρο: «Συναισθηματικές εξαρτήσεις»
e-mail: nfountoukaki@gmail.com
