Βιώνοντας ένα αντιφατικό
σήμερα και δεδομένης της απαξίωσης, πολιτικής και πολιτικών, έγινε τολμώ να πω
συνήθεια αγαπημένη και καταφυγή η ανάγνωση ποίησης. Τυχαία επιλογή τούτη τη
φορά, ο Αλεξανδρινός, ο Καβάφης και «Περιμένοντας τους βαρβάρους»! δυο και
τρεις αναγνώσεις είναι λίγες για την ενεργοποίηση της σκέψης.
«- Τι περιμένουμε στην αγορά
συναθροισμένοι; […]
-
Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’
οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; […]
-
Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;»
Τότε
διαπιστώνω τη σιωπή, την αποχή του πολιτικού λόγου και την ανυπαρξία του, που
έντονα «φωνάζει» μέσα από τις ανακοινώσεις, τις φωτογραφίες, τις χειραψίες …
που κατακλύζουν την κοινωνική δικτύωση λες και (!) Αυτή ασκεί πολιτική, Αυτή
καυτηριάζει κακώς κείμενα, στιγματίζει, χαράζει πρόγραμμα, δείχνει τον
οραματισμό, την προοπτική … και η Αγορά;
άγω; Πόλις; Πολίτης; Δημοκρατία(δήμος + κρατώ;) – σωστά φίλε Νικήτα; -
πολλές φορές το διαφοροποίησες από το res=πράγμα publica → res
publica = Δημοκρατία στους Ρωμαίους!
«Γιατί οι
βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα·
Κι αυτοί
βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.»
Κι έπειτα
ο λαός λέει: «η σιωπή είναι χρυσός»! σίγουρα αλλά όχι για τα κοινά, για τα
προβλήματα, τις ανησυχίες και τα «θέλω» και «πρέπει» του Δήμου. Η φωτογραφία, ο
χαιρετισμός, οι αργυρώνητες δημοσκοπήσεις, οι αργυρώνητοι «ψιθυριστές»(!) δεν
προάγουν, δεν φέρουν πνοή, δεν «τουμπάρουν» τα κατεστημένα … το πολύ-πολύ να τα
… διατηρήσουν!
«… κι οι
βάρβαροι δεν ήλθαν
Και
μερικοί έφτασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε
πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα
τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι
άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
