γράφει η Δήμητρα Στουρνάρα-Στεφανάτου
Και επειδή! το φυσικό δεν είναι
και αξιόπρακτο, ωστόσο ο εκδότης των Μ.Χ και σύζυγός μου κατά παράβαση της
αναμονής των εκλεκτών συνεργατών της εφημερίδας και των κατά πολύ σπουδαιότερων
εμού που τα κείμενά τους δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί δεν μπόρεσα παρά να
«ασκήσω το φυσικό δικαίωμα» όταν διάβασα το φύλλο του Σαββάτου 1 Ιουλίου 2017
των Μ.Χ. όπου συνυπήρξαν: ο Κώστας Δημόπουλος «είναι καλλίτεροι από εμάς…» σελ.
3 (Ιεροκήρυξ Ορθοδοξίας, πρώην Λυκειράρχης και Καθηγητής πολλών εξ ημών) ο Νικήτας
Φιλιππόπουλος «Με το θάρρος της γνώμης» σελ.4
(αρχαιολάτρης με έντονη φιλοσοφική προσέγγιση των πάντων) και… Σπύρος
Μαργέτης «διάλογοι με ένα ποιητή» σελ. 5, στον ποιητή Νίκο Μπλάγκα (ο «σοφός»
της μικρής-σπουδαίας ΠΟΛΙΣ μας, καθηγητής στον Πανεπιστήμιο ΚΕΣΣΙΝΓΚΤΟΝ του
Οχάιο των ΗΠΑ).
Ας μου επιτρέψουν κάποιες σκέψεις
μου! Τί να πει κανείς για τα παιδιά μας, τους μαθητές μας στον «όμορφο κόσμο
ηθικό, αγγελικά πλασμένο» που τα φέραμε και που η υποκρισία μας, η διγλωσσία, η
διπροσωπία, η αναξιοπρέπεια και ανεντιμότητα συμβιβαστικού και ωχαδερφικού τύπου τα
έταξε να ζουν και να παλεύουν. Σε ένα κόσμο ά-φιλο, ά-ξενο που σαν άλλο μυθικό
τέρας, Χίμαιρα ή ό,τι άλλο τους ζητά την ψυχή τους, θυσία, στο βωμό της ύλης
και της ψευδοκουλτούρας της στερημένης αξιών, ιδανικών. Πόσο εύκολα χλευάζεις
και προσπαθείς να απομυθοποιήσεις αυτό που αδυνατείς να κατακτήσεις…Μα η ελπίδα
στο κουτί της Πανδώρας-γυναίκας Δώρου του Δία στον Επιμηθέα-ευτυχώς που
πεθαίνει τελευταία· έτσι και οι νέοι μας «Τολμηροί, θαρραλέοι, αποφασιστικοί»στην
επίφαση δημοκρατίας που ζούμε και υπάρχουμε στη Δημοκρατία που ο Αριστοτέλης
στα «ΠΟΛΙΤΙΚΑ» του θεωρεί Πολίτευμα-Παρέκβαση του αρίστου αυτού της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ,
που είναι και το ζητούμενο και τότε και σήμερα παρά ποτέ στη χώρα του Περικλή
που οι βουλευτές της δεν έχουν προλάβει!!! να διαβάσουν τα διαφορετικά (;) που
το νομοσχέδιο που ψήφισαν καθ’ υπόδειξιν Διευθυντηρίου που διοικεί την Ελλάδα!
Ποιά άμεση ή έμμεση λοιπόν δημοκρατία, ποιος ΙΔΙΩΤΗΣ ο άχρηστος και ηλίθιος που
υπηρετεί το «ΙΔΙΟΝ-ΣΥΝφέρον και όχι εκείνο της Πόλης»; Ευτυχώς που η λογοτεχνία λυτρώνει και ο IDIOT γίνεται ήρωας στα 1896 του
Ντοστογιέφσκι: ο επιληπτικός Μίσκιν, πρίγκιπας που νοσηλεύεται στην Ελβετία και
όταν γυρνά στην Πετρούπολη αδυνατεί να καταλάβει λόγω της άδολης φύσης του, αλλά
και της μεγάλης του περιουσίας του τον κόσμο τον αντρικό που τον χαρακτηρίζει
«ηλίθιο» και τις γυναίκες που συνεπαρμένες από την αγνότητά του τον
ερωτεύονται…Βάλσαμο ας είναι η λογοτεχνία! ας παραμείνει η φιλοσοφία του
Πυθαγόρα και του Σωκράτη! Η θεοποίηση
του αριθμού 3 του πρώτου μονού κατά τους Πυθαγόρειους αριθμού που αποτελεί την
ένωση του ΘΕΙΟΥ ΕΝ και του πρώτου ζυγού αριθμού του 2. Θεοποίηση του 3 που
ξέρουμε καλά για εμάς τους Ορθόδοξους τι σημαίνει και που στα 325 μ.Χ. ο Άγιος
Σπυρίδων στην 1η Οικουμενική Σύνοδο, ένας ΙΕ-ΡΑ-ΡΧΗΣ που δεν
διακρινόταν για τη μόρφωσή του, μα για την απλότητα, την ταπείνωση και την
Πίστη του, έκανε να λάμψει η ΑΛΗΘΕΙΑ-αποστομώνοντας τον Άρειο και τη διδασκαλία
του πως ο Χριστός είναι πλάσμα Θεού- με το κεραμίδι και τα 3 στοιχεία άρρηκτα
συνδεδεμένα φωτιά ΠΑΝΩ, νερό ΚΑΤΩ, χώμα Χέρι-την Τριαδική
Σοφία στη μορφή της, Πατήρ-Υιός-Πνεύμα, όμως μία (1) ΘΕΙΟ ΕΝ στην Ουσία Της.
Μοναδικότητα που θεία οικονομία λάτρευε και ο πατέρας της ΦΙΛΟ-ΣΟΦΙΑΣ εκφραστής
των ΝΟΜΩΝ που ως γέροντες ήρθαν στον ύπνο του μέσα στο κελί, όπου υπομονετικά
περίμενε να πιεί το Κώνειο, μιλώ για τον Σωκράτη, διαλεκτικά και εριστικά να τον «τύψουν» μη τυχόν και τους
παραβεί(!) αυτόν τον ΕΝΑ λάτρευε στο βωμό του ΕΝΟΣ που ο απόστολος των Εθνών,
θα έρθει με το «πλήρωμα του χρόνου» και που με την ελληνική γλώσσα θα κηρύξει
στον αυτό χώρο τον ΕΝΑ.
Αλλά και το «Πνευματικό
Ευαγγέλιο» του Ιωάννου του Θεολόγου «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον
Θεόν και Θεός ην ο λόγος… όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του
Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του Ανθρώπου» διαβάζεται από
την Εκκλησία μας (3) φορές αν η ορθόδοξος μνήμη μου δεν λαθεύει. Ο Λόγος, η
Αλήθεια που οι υποκριτές Εβραίοι αναζητούν ως άλλοι διαχρονικοί θρησκόληπτοι
και δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Υιού του Ανθρώπου, τον Ιησού Μεσσία και
Τον σταυρώνουν, ενώ ο Έλληνας με τη φιλοσοφική του παράδοση και διαδρομή,
αρχέγονος εραστής του Λόγου που θεοποίησε και λάτρεψε δεν δίστασε να Τον
αναγνωρίσει και να Τον ασπαστεί όταν εμφανίστηκε…
Και έπειτα δεν μπορείς να
παραβλέψεις το (7) επτά· τον «παρθένο» αριθμό τον αφιερωμένο στην Αρτέμιδα
αριθμός που δεν έχει τετραγωνική ρίζα, 7 μυστήρια, 7 ημέρες, 7 νότες… «Αλήθεια»
«τι πάθος βυθίζει στα πέρατα του Νου…» πόσο η σκέψη αδυνατεί να διαλεχθεί όταν
φτάνει στη λέξη ποίηση και όταν έρχονται για να συναντήσουν τον «παρία» της
γαλλικής λογοτεχνίας Ρεμπώ «Τι φταίει ο χαλκός εάν ξυπνήσει η σάλπιγγα», ο Πωλ
Βαλερύ «Η ιδέα των περισσότερων ανθρώπων για την ποίηση είναι τόσο ασαφής, ώστε
αυτή η ασάφεια αποτελεί γι’ αυτούς τον προσδιορισμό της ποίησης», ο Μανόλης
Αναγνωστάκης «Σαν πρόκες πρέπει να
καρφώνονται οι λέξεις να μην τις παίρνει ο άνεμος» ή ο Ντίνος Ηλιόπουλος
«παιδί μου η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την
καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;». Κατάλαβες
Σπύρο; Αυτή ήταν και η φύση του Νίκου «Αυτό το πλεονέκτημα των ποιητών αγγίζουν
το ουσιώδες άμεσα» και εμείς χωρίς λόγια απλά και μόνο με τις αναμνήσεις του ο
καθένας μας για τον Νίκο να δακρύζουμε στο ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΧΑΛΙ του Γ. Νταλάρα «Αυτοί
που λείπουν να με καλούν σε πάρτυ…» Και ας μη σβύσει, το πάθος του για την
πόλιν ας μη σβύσει ο πόθος του για τη Δικαιοσύνη, που σαν άλλος «στεναγμός του
Απείρου» του Αναξιμάνδρειου όπου η γέννηση φαντάζει ως επαναστατική εξέγερση
ενάντια στο Άπειρο δίκην ενοχικής χειραφέτησης από το αιώνιον ΟΝ που η αδικία
εξαγοράζεται με θάνατο της οποίας ο ήχος είναι και ο στεναγμός του Απείρου που
γεννά και στο οποίο επιστρέφουν τα πάντα!
Και μείς ποιοί; Άραγε; Παιδιά της
ύβρις! Παιδιά της Νιόβης και ο προσωκρατικός ΛΟΓΟΣ του Ηράκλειτου, του Εφέσιου
του Σκοτεινού (απ. 94) τόσο Φωτεινός: «Ήλιος ούχ υπερβήσεται μέτρα· ει δε μη,
Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν» =Ακόμη και ο Ήλιος με άλλα λόγια
διαπράττει ύβριν αν και όταν τύχει να υπερβεί τα όρια του, πόσο μάλλον οι άνθρωποι…
Ας γίνει λοιπόν ο Λόγος,
πολιτισμός της ΠΟΛΙΣ, όπου η Ελευθερία της Βούλησης θα ταυτίζεται με τη Γνώση
του Αγαθού..
Χρέος στα παιδιά μας άτεγκτο,
αξεπέραστο, αδήριτο!
Με όλο το σεβασμό
ΔΗΜΗΤΡΑ
ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ-ΣΤΕΦΑΝΑΤΟΥ
Καθηγήτρια Φιλόλογος
1ου ΓΕΛ
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
