γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι λειτουργίες αξιοθαύμαστες και
αξιοπερίεργες, όπως και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να τις χρησιμοποιούμε
ή να τις αξιοποιούμε. Για παράδειγμα, το ότι βλέπουμε, δε σημαίνει απαραίτητα
και ότι κοιτάζουμε προσεκτικά ή ότι παρατηρούμε. Πόσες φορές δε μας έχει συμβεί
να ψάχνουμε εναγωνίως για κάτι, που είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια μας και να
μην το βρίσκουμε; Όχι βέβαια επειδή είναι αόρατο, αλλά επειδή εμείς δε δίνουμε
την εντολή στον εγκέφαλό μας ότι αναζητά το συγκεκριμένο αντικείμενο. Μα πώς
γίνεται αυτό..; θα ρωτήσει κάποιος, αφού το ψάχνουμε! Ναι, αλλά με ποιο τρόπο;
Έχουμε στραμμένη την προσοχή και τη συγκέντρωσή μας σε αυτό ή σκεφτόμαστε χίλια
δύο άλλα πράγματα που μας απασχολούν; Συνήθως,
όταν κάνουμε μια παύση, καθαρίσουμε για λίγο το μυαλό μας και εστιάσουμε σε
αυτό που θέλουμε να βρούμε, ως δια μαγείας εμφανίζεται μπροστά μας! Αυτό είναι
ένα απλό, καθημερινό παράδειγμα, που όλοι το έχουμε βιώσει και αποδεικνύει την
επιλεκτική χρήση των αισθήσεών μας. Μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και με την ακοή
μας; Ακούμε προσεκτικά κάποιον που μας ενδιαφέρει ή μάς είναι αρεστός, όπως
επίσης μπορούμε να «πιάσουμε» σήματα για κάτι που μας αφορά. Διαφορετικά,
ομιλίες και κηρύγματα, «μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο», όπως
χαρακτηριστικά λέγεται. Σίγουρα η εν λόγω επιλεκτική διαδικασία είναι και
χρήσιμη και απαραίτητη, αφού ο εγκέφαλός μας θα υπερφορτιζόταν αν συγκρατούσε
όλες τις άχρηστες πληροφορίες που τον
βομβαρδίζουν. Το κριτήριο της επιλογής είναι η σημαντικότητα που αποδίδουμε σε
πρόσωπα και πράγματα. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει το ίδιο και για καταστάσεις
που θέλουμε να βιώνουμε, επίπεδα ζωής που επιθυμούμε να κατακτήσουμε; Μήπως ή
έλλειψή τους ή η δυσκολία απόκτησής τους οφείλεται στο ότι δεν τους δίνουμε την
απαιτούμενη αξία και προτεραιότητα, ίσως γιατί, κατά βάθος, δεν τα θεωρούμε
πραγματικά σημαντικά; Δεν είναι δίκαιο να παραπονιόμαστε για έλλειψη χαράς,
όταν είμαστε προσηλωμένοι στο άγχος, στο παράπονο και στη στενοχώρια. Πόσες
πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε γαλήνη και ηρεμία, όταν ασχολούμαστε με θέματα
που μας αναστατώνουν και μας συγχύζουν; Πώς είναι δυνατόν να βρούμε την αγάπη,
όταν είμαστε απορροφημένοι στον ανταγωνισμό και τη μισαλλοδοξία; Έχεις σκεφτεί
τι, στ’ αλήθεια, σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα; Πώς θες να ζεις; Τι χρειάζεσαι
για να είσαι ικανοποιημένος; Όταν το καταλάβεις και το συγκεκριμενοποιήσεις, να
είσαι σίγουρος ότι θα το εντοπίσεις. Και όσο εξασκείσαι, τόσο πιο εύκολα θα το
εντοπίζεις. Εκτός από τις πέντε αισθήσεις μας, έχουμε και μια έκτη, πολύ
ισχυρή, τη διαίσθησή μας, «τα μάτια της ψυχής». Και αυτά βλέπουν πολύ πιο καθαρά…αρκεί
να τα ενεργοποιήσεις, για να τους δώσεις τη δυνατότητα να εστιάσουν σε ό,τι
αναζητάς.