Για να μην ξεχνάμε…..

Του Μάριου Παπαθεοδώρου ,Δικηγόρου.

 Η 21η Απριλίου φέτος έτυχε να είναι η Κυριακή των Βαΐων και φυσικά ο νούς μας  ήταν δικαιολογημένα στραμμένος στην ηρωική Έξοδο της Φρουράς του Μεσολογγίου.

 Έτσι πέρασε απαρατήρητη η τραγική επέτειος του πραξικοπήματος του 1967 και τα επτά χρόνια χούντας.

Είναι βέβαιο ότι ο χρόνος ξεθωριάζει το παρελθόν, ακόμη καί για αυτούς που επιμένουν να μην ξεχνούν.

Όμως η λήθη δεν βοήθησε ποτέ κανένα λαό να πάει μπροστά. Αν συνδέαμε το παρόν μας και το αναλύαμε πάντα μέσα από τίς εμπειρίες τού παρελθόντος, η 21η Απριλίου 1967 θα ήταν κάτι περισσότερο από μία θλιβερή επέτειο, που δεν λέει τίποτε στους νεότερους και απλώς κάτι θυμίζει στους μεγαλύτερους.

Χρέος μας όμως, είναι να θυμόμαστε με περίσκεψη την ημέρα αυτή,εστω και ως ελάχιστο φόρο τιμής ,σ΄αυτούς που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία, πού βασανίστηκαν και έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους γι΄ αυτήν.

 Η κωμικοτραγική αυτή για τη νεοελληνική ιστορία παράσταση, ξεκινά εκείνη τη νύχτα με τά τανκς στούς δρόμους τής Αθήνας ,πού ολοι καταλαβαίνουν πλέον (αργά βέβαια…) ότι δεν βγήκαν για πρόβα παρέλασης…

Ο πολιτικός κόσμος πιάνεται στον ύπνο του δικαίου, κυριολεκτικά με τις… πυτζάμες. Συλλαμβάνονται οι μακαρίως κοιμώμενοι αρχηγοί Γ.

Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος και Η. Ηλίου και άλλα πολιτικά στελεχη.

Κανένας πολιτικός σχηματισμός δέν αντιδρά αμεσα,με πρυποθέσεις σοβαρής αντίστασης, μηδέ εξαιρουμένης τής  δήθεν μονιμως «εν εγρηγόρσει» και «διορατικής» Αριστεράς με τους δήθεν κραταιούς παράνομους μηχανισμούς της. Άλλωστε το ίδιο το επίσημο έντυπό της στο τελευταίο του φύλλο, επιχειρηματολογεί για ποιους λόγους..….δεν θα γίνει στρατιωτικό

πραξικόπημα(!!!)

«Ουδαμού συνήντησα εχθρόν..» ενημερώνει θριαμβολογώντας τα ξημερώματα τους λοιπούς πραξικοπηματίες και το Βασιλιά, ο προελάσας ανεμπόδιστα στους δρόμους τής Αθήνας μικρονοϊκός Στ. Πατακός, κάνοντας κυριολεκτικά νυχτερινό περίπατο.

«…Αν έβγαιναν εκείνη τη νύχτα 4-5 χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα ,θα είχαμε αποχωρήσει και το κίνημά μας θα είχε αποτύχει… αφού δέν ειχαμε ακόμη ούτε την συγκατάθεση τού Βασιλιά…» δηλώνει αργότερα ο ιδιος, την δεκαετία τού 2000 σε τηλεοπτικό κανάλι με ειρωνικό και προκλητικο ύφος, ελεύθερος πλέον στό σπίτι του, λόγω «ανηκέστου» βλάβης» της υγείας του (πεθανε μετα 25 χρόνια!!!) και βεβαίως χωρίς το νόμο Παρασκευόπουλου….. Δυστυχώς ομως είχε δίκιο.

Βέβαιο είναι ότι το απριλιανό πραξικόπημα δεν ήταν αναίμακτο, ουτε εν τη γενέσει του, όπως ισχυρίστηκαν οι θλιβεροί εμπνευστές του.

Καλά οργανωμένο μέν, αλλά όχι το τέλειο έγκλημα. Ο Νικηφ.. Μανδηλαράς, ο Παν. Ελής στον Ιππόδρομο, η Μαρία Κολοβού στην Πατησίων, ο Γιάννης Χαλκιαδάκης στη Θεσσαλονίκη, τα πρώτα θύματα και μετα ένα χρόνο η γκανγκστερική απαγωγή και  δολοφονία τού βουλευτή της ΕΔΑ Γ. Τσαρουχά, που είχε απαγορεύθεί στην κηδεία του,ακομη καί να ανοιχθεί το φέρετρο.

Όταν το άνοιξαν οι συγγενείς, αγνοώντας την απαγόρευση, αντίκρυσαν ένα πολτοποιημένο κεφάλι χωρις προσωπο και το νεκρό με χειροπέδες ακόμη… Τέτοια κτηνωδία δεν επέδειξαν ούτε οι ναζί κατακτητές. Ποιος όμως είχε την απαίτηση να σεβαστούν οι κτηνάνθρωποι της χούντας τους νεκρούς, την απαίτηση να γνωρίζουν την Αντιγόνη του Σοφοκλή.

Άλλο ένα παραμυθάκι ομως, που πλασσαρίστηκε μετά τη μεταπολίτευση, για να διασκεδάσει τη συλλογική ευθύνη του Ελληνικού λαού, ήταν αυτό της «παλλαϊκής αντίστασης», πού βέβαια δεν υπήρξε ποτέ.

Μόνο μεμονωμένες αντιστασιακές δράσεις ατόμων ή ομάδων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, πλήν όμως πρόχειρες και ατελέσφορες ,χωρίς σοβαρές προοπτικές ανατροπής.

Να θυμηθούμε την απόπειρα εξέγερσης στο Ηράκλειο της Κρήτης του δικού μας,με πρωτεργάτη τόν αείμνηστο Δήμο Μαυρομμάτη,από τον Αγιο-Ηλία, τον Σάκη Καράγιωργα, τον Αλέξανδρο Παναγούλη, τον Μεσολογγίτη Σπύρο Μουστακλή, τον Μίκη Θεοδωράκη, την Μελίνα Μερκούρη και πολλούς αλλους,ακόμη καί τον συντηρητικό διπλωμάτη και ποιητή Γιωργο Σεφέρη, που κατήγγειλε ευθαρσώς την δικτατορία σε ηχογραφημένο μήνυμά του απ΄ το Παρισι, όταν κάποιοι μετέπειτα «Εθνάρχες»  σιωπούσαν εκκωφαντικά επί 7 χρόνια ….. ή διάβαζαν (!!!) σάν τόν αλήστου μνήμης Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, συμφωνα με σχετική δηλωσή του.

Ένας λαός βέβαια, πού σε περίπου τριάντα χρόνια, έχει ηδη στην πλάτη του μία δικτατορία Μεταξά το 36, μία κατοχή, έναν εμφύλιο πόλεμο  , ένα άγριο μετεμφυλιακό καθεστώς με τούς ανελέητους διωγμούς και τα ξερονήσια, είναι λογικό να μήν εχει το σθένος και τό ηθικό να αντισταθεί, εχοντας μάλιστα καί τέτοιες ανεπαρκείς πολιτικές ηγεσίες.

Οι πρώτοι βέβαια που έσκυψαν το κεφάλι σε μια άτυπη συνθηκολόγηση με τη χούντα, ήταν οι Πανεπιστημιακοί, Ακαδημαϊκοί και εν γενει εκπαιδευτικοί λειτουργοί, η ανώτατη Δικαστική εξουσία και βεβαίως η επίσημη Εκκλησία, πάντα πρόθυμη να υπηρετήσει την όποια  εξουσία….

Κλείνοντας, για να ευθυμήσουμε και λίγο, μία ενδεικτική αναφορά στο «πολιτιστικό» και εν γένει «πνευματικό» επίπεδο των αξιοθρήνητων πραξικοπηματιών, παραθέτω ένα τετράστιχο (μου το θύμισε κάποιος συνάδελφος), από δημοτικοφανές άσμα της εποχής, που υποτίθεται ότι εξυμνούσε τους αρχηγούς τής χούντας : «…καλές μανάδες γέννησαν τους τέσσερις μεγάλους, τον Γιώργο Παπαδόπουλο, τον Παττακό και άλλους…» .

Δυστυχώς αυτοί  υπέταξαν  και πήγαν επτά χρόνια την Ελλάδα πίσω.