Γράφει η
Αθηνά Στεφανάτου
Ψυχολόγος
Ειδική σε θέματα Υγείας
Η σχέση του παιδιού με τον παππού και
τη γιαγιά χαρακτηρίζεται από ζεστασιά και οικειότητα. Σε πολλές οικογένειες
όπου και οι δυο γονείς δουλεύουν πολλές ώρες οι γιαγιάδες και οι παππούδες
επιστρτεύονται στην φύλαξη των εγγονών τους.
Τα κακομαθαίνουν;
-Δεν λένε ποτέ «όχι» σε όσα τους
ζητούν τα παιδιά (τους αγοράζουν ό,τι ζητήσουν, τους μαγειρεύουν τα φαγητά που
επιθυμούν κ.ο.κ.).
-Ακυρώνουν τους γονείς (και, μάλιστα,
μπροστά στο παιδί) αντιλέγοντας σε κάτι που θα πουν στο παιδί τους, όπως
«Πρέπει...» ή «Είναι καλό...», με τη γνωστή φράση «Άσ' το, παιδί είναι!».
-Πολλές φορές, λόγω της ηλικίας τους,
δεν έχουν την αντοχή να παίξουν μαζί τους, με αποτέλεσμα να τα αφήνουν με τις
ώρες μπροστά στην τηλεόραση, αρκεί να μην τους ενοχλούν και να είναι ήσυχα.
-Δωροδοκούν τα παιδιά με ακατάλληλα
σνακ (τσιπς, παγωτά, γλυκά κτλ.), προκειμένου να πάψουν να διαμαρτύρονται.
-Δεν θέτουν όρια οι ίδιοι,
αποφεύγοντας να χαλάσουν την καλή εικόνα των αγαπημένων παππούδων προς τα
παιδιά, με αποτέλεσμα αυτά να συμπεριφέρονται ανεξέλεγκτα, είτε χτυπώντας τους
άλλους είτε καταστρέφοντας αντικείμενα είτε λέγοντας απαγορευμένες λέξεις και
κάνοντας πράγματα που δεν επιτρέπουν οι γονείς.
Από την άλλη, όμως:
Η προσφορά τους, τόσο σε
συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποιας
νταντάς. Μια baby sitter είναι, εκ των πραγμάτων, ένας ξένος άνθρωπος που
αμοίβεται για τις υπηρεσίες του και, ως εκ τούτου, είναι αρκετά δύσκολο, έως
ακατόρθωτο, να αγαπήσει το παιδί και να νοιαστεί γι’ αυτό όπως ο παππούς και η
γιαγιά, σύμφωνα με την Αναστασία Φρόντζου-Χρηστίδη.
Επιπλέον, έμμεσα τους ανατίθεται ο
ρόλος του γονιού. Όσοι από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ένιωθαν ότι είχαν
χάσει το γονεϊκό τους ρόλο από τη στιγμή που ενηλικιώθηκαν τα παιδιά τους, τώρα
έχουν την ευκαιρία να τον ξαναζήσουν. Ωστόσο, αυτή τη φορά ο βαθμός άγχους
είναι μικρότερος, αφού την ουσιαστική και τελική ευθύνη των παιδιών έχουν οι
ίδιοι οι γονείς. Έτσι, χαίρονται περισσότερο την παιδική παρουσία -κάτι που,
ίσως, στα νιάτα τους και σαν γονείς δεν είχαν το χρόνο ή την ψυχική ηρεμία να
απολαύσουν- και νιώθουν πιο ολοκληρωμένοι.
Η σχέση του παιδιού με τον παππού και
τη γιαγιά χαρακτηρίζεται από ζεστασιά και οικειότητα. Αυτό βοηθά το παιδί,
γιατί στη ζωή του υπάρχουν δύο πρόσωπα στα οποία μπορεί να μιλήσει πιο ανοιχτά
και να εμπιστευτεί. Η υγιής σχέση που δημιουργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής
του παιδιού, συνεχίζεται και μετά την ενηλικίωσή του, γεγονός που σημαίνει ότι
οι παππούδες και οι γιαγιάδες εξακολουθούν να συμμετέχουν στη ζωή των εγγονιών
τους.
Τα οφέλη για τα εγγόνια που μεγαλώνουν
με έντονη την παρουσία των παππούδων και των γιαγιάδων δεν σταματούν εδώ. Ο
χρόνος που περνούν μαζί είναι πολύτιμος, αφού αποκομίζουν την επίγνωση του
ποιοι είναι και από πού προέρχονται. Μαθαίνουν, δηλαδή, τις ρίζες τους και αυτό
μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη μετέπειτα ανάπτυξη και εξέλιξή τους. Είναι
σημαντικό για όλους μας να γνωρίζουμε το «οικογενειακό μας δέντρο», καθώς και
το προσωπικό μας ιστορικό.
Οι παππούδες είναι ένα αναπόσπαστο
κομμάτι της οικογένειας (ιδιαίτερα της ελληνικής) και συμμετέχουν με τον τρόπο
τους στην ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια πρέπει να
είναι ξεκάθαροι. Βάλτε σαφή όρια: Θέστε κανόνες
και πρόγραμμα για να μην μπερδευονται οι ρόλοι.
(http://kids.in.gr/family/family-life/article/?aid=1231103765)
