γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Η
γοητεία του ατελούς.
Όταν χαρακτηρίζουμε κάτι ατελές, συνήθως η σκέψη μας
τού προσδίδει μια αρνητική χροιά και το συναίσθημά μας προσανατολίζεται σε κάτι
στενάχωρο, με μια επίγευση απογοήτευσης. Το «ατελές» μπορεί να έχει δύο
έννοιες, παραπλήσιες αλλά ωστόσο διαφορετικές. Μπορεί να σημαίνει κάτι μη
ολοκληρωμένο ή κάτι ολοκληρωμένο αλλά όχι τέλειο. Τι θα έλεγες όμως, αγαπητέ
αναγνώστη, αν αμφισβητούσαμε το προφανές και επιχειρούσαμε να διερευνήσουμε
αυτές τις δύο όψεις του «ατελούς» με θετική διάθεση; Στο κάτω κάτω αποτελεί και
μια πρόκληση, να μπορέσει κανείς να ανακαλύψει κάποιου είδους γοητεία σε κάτι
που, για τους περισσότερους υπονοεί την αποτυχία.
Ξεκινώντας λοιπόν την
προσέγγιση του «ατελούς» από την οπτική της μη ολοκλήρωσης, θα συμφωνούσαμε
όλοι ότι, το να μην κατορθώνει κανείς να κατακτά το στόχο του, όποιος και να
είναι αυτός, δεν είναι κάτι το ευχάριστο. Σε πρώτη φάση μάς βάζει σε διαδικασία
αυτοαμφισβήτησης, αφού δεν καταφέραμε να επιτύχουμε αυτό που επιδιώκαμε αρχικά
και σε δεύτερη φάση μάς δημιουργεί μια «εκκρεμότητα», μια ανεκπλήρωτη
προσδοκία. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εμείς, ως δόκιμοι στοχαστές, θα τολμήσουμε
να αναρωτηθούμε...μήπως αυτή η ανεκπλήρωτη προσδοκία κρύβει μια γοητεία; Τη
γοητεία να σκαρφιστούμε νέες λύσεις, να γίνουμε πιο εφευρετικοί, πιο δημιουργικοί,
ίσως και πρωτοπόροι; Το να ανακαλύπτουμε νέα μονοπάτια για την επίτευξη των
στόχων μας, είναι ταυτόχρονα μια διαδικασία ανακάλυψης και δικών μας κρυφών
πτυχών και δυνάμεων, που μπορεί να μάς εκπλήξει! Όσον αφορά τώρα την προσέγγιση
του «ατελούς» με την οπτική του μη τέλειου, αυθόρμητα θα σκεφτούμε...μα υπάρχει
πουθενά η τελειότητα; Προφανώς όχι. Αλλά έστω ότι υπάρχουν άνθρωποι,
καταστάσεις ή πράγματα, που τα θεωρούμε τέλεια και σαφώς γοητευτικά, ίσως και
πρότυπα. Αλλά τα πρότυπα είναι στημένα σε βάθρο και δεν επιδέχονται καμίας
επεξεργασίας ή βελτίωσης. Μήπως οι ατέλειες, οι ιδιαιτερότητες, τα ψεγάδια
κρύβουν κι αυτά μια διαφορετική γοητεία; Εκείνη του να τα κατανοήσουμε, να τα
σμιλέψουμε, να τα αποδεχτούμε, και μέσω αυτής της διαδικασίας να δουλέψουμε με
τον ίδιο μας τον εαυτό; Ας μην ξεχνάμε ότι, αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε
τα τρωτά σημεία των άλλων, δεν είμαστε ικανοί να αποδεχτούμε ούτε τις δικές μας
αδυναμίες, όπως επίσης ισχύει και το αντίστροφο. Η γοητεία του ατελούς κρύβεται
στη γαλήνη και την ικανοποίηση, που απορρέει από τις δικές μας «αλχημείες», για
να μεταλλάξουμε τα ελαττώματα σε προτερήματα. Ίσως ακριβώς αυτή η ενέργεια που
εκλύεται μέσα από αυτή τις «αντιδράσεις», να είναι εκείνη που εκπέμπει και ακτινοβολεί την
προσωπική μας γοητεία!
Για
το παραπάνω άρθρο συ-σκέφτηκα με το Νίκο Νικολόπουλο και τον ευχαριστώ.
Επόμενο
άρθρο: «Η διαχείριση του λάθους»
e-mail:
nfountoukaki@gmail.com
