Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Αποχαιρετισμοί και αποχωρισμοί...άλλοτε απλά αφήνοντας ένα χέρι ή μια αγκαλιά, άλλοτε ανεμίζοντας ένα μαντήλι, άλλοτε βροντώντας μια πόρτα. Κάποιοι ήπιοι και αναμενόμενοι, που σου αφήνουν μια γλυκιά μελαγχολία και κάποιοι άλλοι αιφνίδιοι και απροσδόκητοι, που ο ψίθυρός τους και μόνο σε χτυπάει σαν ωστικό κύμα και σε καθιστά ανίκανο να αντιδράσεις. Νιώθεις μόνο ένα μεγάλο κενό...στο στομάχι, στην καρδιά, στο μυαλό. Σα να φεύγει η ενέργειά σου, μυρμηγκιάζει το σώμα σου, μια ζεστή θλίψη σε πλημμυρίζει, σχηματίζει έναν κόμπο στο λαιμό και γεμίζει το σώμα σου δάκρυα, χωρίς να μπορείς να κλάψεις.
Και όπως στέκεσαι παγωμένος, τρέχουν τα «γιατί» και τα «πώς», όπως το ζεστό αίμα στις φλέβες σου και σε καίνε, χωρίς να έχουν στ’αλήθεια σημασία. Τρέχουν και εικόνες και λόγια και στιγμές με ένα νοερό επιταχυντή συναισθημάτων. Και αφού περάσει το ταρακούνημα και είσαι αναγκασμένος να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τη μόνιμη απώλεια και να τη διαπραγματευτείς, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να φιλοσοφήσεις.
Ο Θάνατος είναι μια απρόβλεπτη, ανελέητη και αμετάκλητη κατάσταση, έτσι όπως μπορούμε να τον αντιληφθούμε, όσοι βρισκόμαστε στο στάδιο που ονομάζουμε Ζωή. Οι φυσικοί νόμοι όμως λένε και αποδεικνύουν ότι η ενέργεια δε χάνεται, αλλά διατηρείται και μετατρέπεται. Ωστόσο, ο κοινός νους έχει τους περιορισμούς του και παραπαίει στα στενά πλαίσια των πέντε αισθήσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, αυτά που δεν πιάνουν οι «αντένες» του, δεν υπάρχουν. Ό,τι δε γνωρίζω, δεν έχω δικαίωμα να το κρίνω, ούτε να το αρνούμαι. Προτιμώ να αντιμετωπίζω ένα τέλος σα μια καινούργια αρχή, σαν ένα πέρασμα σε ένα άλλο παρόν, που η σύνδεσή μου με αυτό είναι οι μνήμες μου και τα συναισθήματα που αυτές ανασύρουν. Αγαπημένοι άνθρωποι είναι πάντα κοντά μου, όπου και να βρίσκονται. Αρκεί να τους σκεφτώ...μπορώ να κλείσω τα μάτια και να τους δω, να τους ακούσω μέσα στην ησυχία, να νιώσω την ενέργειά τους. Όποτε το θελήσω, μπορώ να φέρω στη νοερή μου οθόνη τους δασκάλους μου και να ακούσω τις διδαχές τους και τις συμβουλές τους. Να ξαναζήσω περιπέτειες με αγαπημένους φίλους, στιγμές χαράς και εξομολογήσεων. Αλλά κυρίως θέλω και μπορώ να είμαι ευγνώμων που τους συνάντησα σε αυτήν τη διάσταση και μοιράστηκα μαζί τους κάποιο χρόνο, όσος και να ήταν αυτός. Ξέρω ότι η τρωτή μου φύση είναι άπληστη και θα ήθελα να τους είχα δίπλα μου για πάντα, ένα «πάντα» που δε γίνεται να προσδιορίσω, απλά μου δίνει την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας. Όμως, όπως μας υπενθυμίζει ο Επίκτητος, «...δεν είμαστε αιωνιότητα, αλλά άνθρωποι, μέρος του συνόλου, όπως η ώρα είναι μέρος της μέρας. Πρέπει να έρθουμε, όπως η ώρα, και να παρέλθουμε, όπως η ώρα». Και σκέφτομαι ότι, όπως οι ώρες έχουν μια αλληλουχία και μια συνέχεια, έτσι κι εγώ επιλέγω να είμαι μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτούς που έφυγαν για καινούργια ταξίδια και σε εκείνους που ακόμη δεν έχουν ολοκληρώσει τη διαδρομή τους. Να τους θυμάμαι και να τους αναφέρω με αγάπη...

ΥΓ. Αφιερωμένο με σεβασμό και εκτίμηση στην οικογένεια του υπέροχου και αγαπητού σε όλους Νάσου Αλευρά και στον πατέρα μου, που έφυγε νωρίς, αλλά είναι πάντα δίπλα μου.