γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Τρέχουν τα γεγονότα, τρέχουν οι εξελίξεις, τρέχουμε κι εμείς.
Ποιος κυνηγάει να προλάβει ποιόν; Εμείς το χρόνο..; Ο χρόνος εμάς..; Στην
παραζάλη του ατέρμονου αυτού κυνηγητού κανείς δε μπορεί να απαντήσει με
σιγουριά. Σίγουρα όμως μπορεί να παραδεχτεί, ότι ισχύει το εξής παράδοξο·
παρόλο που οι τρόποι και οι μέθοδοι έχουν απλοποιηθεί και συντομεύσει, μέσω της
τεχνολογίας, όλοι παραπονιούνται ότι δεν προλαβαίνουν, ενώ αποδεδειγμένα εργάζονται
περισσότερο. Ακόμη και εκείνοι που δεν εργάζονται, αλλά ασχολούνται με εργασίες
της επιλογής τους και με τους δικούς τους ρυθμούς, πάλι πιέζονται από το χρόνο
και δυσκολεύονται να τον κουμαντάρουν.
Δεν υπάρχει πλέον άνθρωπος χωρίς
εκκρεμότητες και αν υπάρχει, είναι η εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Στη
σύγχρονη κοινωνία οι υπερβολικές απαιτήσεις και η πίεση για αύξηση της απόδοσής
μας δεν σταματά ποτέ, αφού επαρκής και αποτελεσματικός είναι εκείνος που
ανταγωνίζεται με επιτυχία, όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον ίδιο του τον
εαυτό. Το αποτέλεσμα είναι να αισθάνεται διαρκώς ελλειμματικός και επομένως δυσαρεστημένος.
Και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος υπερπροσπάθειας, υπερκόπωσης,
ανικανοποίητου, απογοήτευσης και ανασφάλειας. Μοντέρνο σύνδρομο, το σύνδρομο
ολοκληρωτικής εξάντλησης, που είναι το τελικό στάδιο μιας περιόδου συνεχόμενης
υπερφόρτωσης και υπερκόπωσης σε σωματικό και συναισθηματικό επίπεδο. Αναφέρεται
σε μια σοβαρή συναισθηματική και σωματική εξάντληση, η οποία συνοδεύεται όχι
μόνο από επιπτώσεις στην αποδοτικότητα, αλλά και στην γενική καθημερινότητα του
ατόμου. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν αυξηθεί τα προβλήματα της ζωής και τα
παραπάνω είναι φυσικά επακόλουθα. Και αναρωτιέμαι...υπήρχε και είναι δυνατόν να
υπάρξει ποτέ ζωή χωρίς προβλήματα; Εξάλλου, κάθε γενιά παραπονιέται για τις
δικές της δυσκολίες και θεωρεί τα προβλήματα της εποχής της σοβαρότερα από των προηγούμενων
ή των μεταγενέστερων. Προφανώς, καθώς οι εποχές και οι συνθήκες αλλάζουν, διαφοροποιούνται
και οι δυσκολίες και εμφανίζονται καινούργιες προκλήσεις. Ωστόσο, είναι
κατανοητό ότι, εκτός από την αντικειμενική, υπάρχει και μια υποκειμενική
διάσταση και θεώρηση των δυσκολιών. Ίσως να ήταν καλύτερο να αναθεωρήσουμε τις
τακτικές μας, να μελετήσουμε πιο προσεκτικά τις δράσεις μας, να κάνουμε πιο
ψύχραιμα τους υπολογισμούς μας, έχοντας συνείδηση των δυνατοτήτων και των
αντοχών μας. Μήπως θα ήταν καλύτερα, να θέταμε προτεραιότητες και να δρούσαμε με ρυθμούς πιο
συμβατούς με εμάς; Υπάρχει ένα αρχαίο γνωμικό που συμβουλεύει: «σπεύδε
βραδέως». Η έννοια είναι, ότι όταν είμαστε εστιασμένοι, μεθοδικοί και
συγκεντρωμένοι σε ότι κάνουμε, αποφεύγουμε τις άσκοπες κινήσεις και τα λάθη, με
αποτέλεσμα να είμαστε πιο αποτελεσματικοί και συνεπώς πιο ευχαριστημένοι. Πλανάται
πλάνην οικτράν, όποιος πιστεύει ότι, αγνοώντας και βιάζοντας τους προσωπικούς
του ρυθμούς, θα αποτάξει από πάνω του το αίσθημα της ματαιότητας. Επειδή ο
χρόνος είναι άτρωτος και οι μόνοι τρωτοί είμαστε εμείς, είναι προτιμότερο να
τον έχουμε σύμμαχο και σύμβουλο. Αν τον σεβαστούμε στο παρόν μας, θα μας
σεβαστεί εκείνος στο μέλλον,
αποκαλύπτοντας τη μεταφυσική του χροιά· θα συμπτύσσεται και θα αμβλύνεται
ανάλογα με τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες.