Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε μια αλυσίδα, που είτε μας αρέσει είτε όχι, αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Όσο ανεξάρτητοι και αυτόνομοι κι αν είμαστε, έρχονται στιγμές στη ζωή μας, που αντιλαμβανόμαστε έντονα τις αδυναμίες μας και τα ελλείμματά μας. Έρχονται στιγμές, που νιώθουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας και η εσωτερική μας φωνή κραυγάζει για βοήθεια! Ωστόσο, το να λάβουμε βοήθεια εξαρτάται από δύο παραμέτρους, με την ίδια ακριβώς σπουδαιότητα.  Η πρώτη είναι να ξέρουμε πώς να τη ζητάμε και η δεύτερη να ξέρουμε πώς να τη δεχόμαστε.

Συνήθως, όταν φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον, στρεφόμαστε στα πιο κοντινά και αγαπημένα μας πρόσωπα, γνωρίζοντας ότι θα μας ακούσουν με αγάπη και θα μας συμπαρασταθούν. Εδώ όμως γίνεται η μεγάλη παρανόηση· το ότι κατανοούν το πρόβλημά μας  και μας συμπαραστέκονται, δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχουν και λύση να μας προτείνουν. Η προσωρινή ανακούφιση που αισθανόμαστε, με το να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας, εύκολα μάς παραπλανά και μάς κάνει να πιστεύουμε ότι αντιμετωπίσαμε το ζήτημα, το οποίο φυσικά, επανέρχεται δριμύτερο. Εύλογα θα ρωτούσε κάποιος· αν δεν είναι  κατάλληλοι να μας συμβουλέψουν οι δικοί μας άνθρωποι, που μας ξέρουν και νοιάζονται για εμάς, τότε ποιος είναι; Σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής και τους νόμους των πιθανοτήτων, είναι εκείνος, που έχει αντιμετωπίσει το ίδιο θέμα με αποτελεσματικό τρόπο! Όποιος σπάσει το πόδι του, δε θα απευθυνθεί σε έναν επιτυχημένο ορθοπεδικό χειρούργο για θεραπεία; Όποιος χρειαστεί συμβουλές για τη σχέση του, δε θα ήταν καλύτερο να συμβουλευτεί έναν άνθρωπο που έχει μια ευτυχισμένη μακροχρόνια σχέση ή έναν ειδικό, που έχει γνώσεις και εμπειρία;
Αφού λοιπόν συγκεκριμενοποιήσουμε το θέμα που μας απασχολεί και ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον, που πραγματικά μπορεί να μας την προσφέρει, φτάνουμε στο επόμενο βήμα· να είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τις ιδέες και τις προτάσεις του. Αν δεν τολμήσουμε να εφαρμόσουμε μια νέα τακτική, πώς είναι δυνατόν να ελπίζουμε σε καλύτερο αποτέλεσμα; Και όμως, είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο, να ζητάμε συμβουλές, χωρίς όμως καμία διάθεση να  αποδεχτούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουμε, ούτε καν να θέλουμε  να το διερευνήσουμε. Είναι αλήθεια οξύμωρο το ότι, ενώ αναγνωρίζουμε την αναποτελεσματικότητά μας σε κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν εμπιστευόμαστε την αποτελεσματικότητα μιας νέας αντιμετώπισης. Σε αυτό το σημείο τίθεται το μεγάλο ερώτημα· θέλουμε πραγματικά να απαλλαγούμε από το πρόβλημά μας..;

Μια κινέζικη παροιμία λέει: «για δύο πράγματα δεν πρέπει να στενοχωριέσαι· για αυτά που διορθώνονται και για αυτά που δε διορθώνονται». Ίσως επειδή, δε διορθώνονται εκείνα, για τα οποία δεν είμαστε διατεθειμένοι να αναζητήσουμε πραγματική βοήθεια, ούτε και να τη δεχτούμε.