Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Κατευθυνόμενη προς την είσοδο του μετρό, μία απρόσωπη μονάδα κι εγώ μέσα στο ρεύμα της κοσμοπλημμύρας, άκουσα μια παιδική φωνή πίσω μου να ρωτάει, «πού πάει ο κόσμος;». «Στις δουλειές του, Παναγιώτη», απάντησε μια νεανική αντρική φωνή, προφανώς του μπαμπά του. Ο Παναγιώτης μάλλον δεν έμεινε ευχαριστημένος με την απάντηση κι έτσι ξαναρώτησε, «πού πάει ο κόσμος;», με εκείνη τη διαπεραστική αστεία φωνούλα, που έχουν τα μικρά παιδάκια. «Μπορείς να μιλάς πιο σιγά, σε παρακαλώ;», είπε ο πατέρας του. Αλλά ο Παναγιώτης δεν έδωσε καμία σημασία, αφού όλο εκείνο το πλήθος, που προχωρούσε βιαστικό και σοβαρό, του είχε εξάψει την περιέργεια! Κι έτσι επανέλαβε την ερώτηση με την ίδια ένταση, «πού πάει ο κόσμος»;
Εκείνη τη στιγμή δεν κατάφερα να συγκρατηθώ άλλο και γέλασα, γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω, να δω αυτόν τον πιτσιρίκο. Πρέπει να ήταν μεταξύ τριών και τεσσάρων χρονών, με μαύρα μαλλιά και όμορφα εκφραστικά μπλε μάτια. Είπα στον πατέρα του, ότι ήταν πραγματικά καταπληκτικό και συνάμα αστείο, να ακούει κανείς αυτήν την ερώτηση από ένα μικρό παιδάκι, με αυτή τη χροιά της αθωότητας και της γνήσιας απορίας. Ερώτηση φιλοσοφική, που εμείς οι μεγάλοι εκφράζουμε πολύ συχνά, με άλλο νόημα βέβαια. Γέλασε κι εκείνος και αφού του ευχήθηκα να χαίρεται το γιο του, που είναι πανέξυπνος και πολύ χαριτωμένος, με ευχαρίστησε και συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα στο ανθρώπινο συνονθύλευμα. Ήμουν σίγουρη πως ο μικρός θα ξαναρωτούσε, αφού έμοιαζε να μην είχε ικανοποιηθεί. Μετά όμως, μπήκα κι εγώ στη διαδικασία να αναρωτιέμαι...
Πού πάει ο κόσμος άραγε, μικρέ μου Παναγιώτη; Πώς να σου απαντήσει κάποιος, όταν βλέπει γύρω του φαινόμενα τρομερών αντιθέσεων, χωρίς να μπορεί να τα εξηγήσει; Πώς γίνεται να υπάρχει τόση παραγωγή και αφθονία αγαθών και την ίδια στιγμή να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα; Πώς γίνεται, να έχει εξελιχθεί τόσο η τεχνολογία και όμως να υπάρχουν ακόμη πόλεις και χωριά σε όλη την υφήλιο, που να μην έχουν πόσιμο νερό; Τι συμβαίνει και, ενώ η επιστήμη και η έρευνα έχουν πετύχει θαύματα στην ιατρική, αποδεκατίζονται πληθυσμοί από επιδημίες του Μεσαίωνα; Πώς εξηγείται, οι σύγχρονοι άνθρωποι να έχουν τόσους πολλούς φίλους και όμως να υποφέρουν από μοναξιά; Είναι υπεραπασχολημένοι και όμως αισθάνονται ανία. Έχουν τόσες επιλογές δράσης και όμως προτιμούν την απραξία της εικονικής πραγματικότητας. Πώς να εκφέρω γνώμη  για το αν ο κόσμος προοδεύει ή οπισθοδρομεί; Μοιάζει παραδόξως να κινείται ταυτόχρονα και προς τις δύο κατευθύνσεις. Λυπάμαι, που δεν έχω απαντήσεις. Ίσως κάποτε να ξαναβρεθείς στο δρόμο μου, ή εγώ στο δικό σου, και ελπίζω τότε, να είμαι σοφότερη και να μπορώ να σε βοηθήσω να ξεδιαλύνεις κάποιες απορίες σου. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι εύχομαι, όσο μεγαλώνεις και μεγαλώνω, ο Κόσμος να γίνεται πιο ανθρώπινος, με μικρότερες αντιθέσεις, με λιγότερες ανισότητες, με καλύτερες ισορροπίες, πιο όμορφος, πιο κατανοητός.
Εις το επανιδείν...