Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Σκέψεις...



γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη

Ο Χρόνος και ο Χώρος είναι δύο αλληλένδετα και συναφή συστήματα, οι δύο συνιστώσες της γραφικής παράστασης της ύπαρξής μας. Κάθε γεγονός, κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι ένα σημείο αναφοράς στη συνάρτηση χρόνου και χώρου. Και όλα τα σημεία που έχουμε βρεθεί, πριν από το τώρα και τα μετέπειτα, σχηματίζουν τη γραμμή του ταξιδιού μας. Ωστόσο εμείς, οι ταξιδιώτες, φαίνεται να δίνουμε περισσότερη σημασία στο χρόνο, σε μια δυναμική σχέση αγάπης –μίσους. Αυτό το βασανιστικό αλισβερίσι συνήθως μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, με αποτέλεσμα να παραμελούμε το χώρο και τη σχέση μας μαζί του.
Την περιορίζουμε σε στενά, γνώριμα πλαίσια, όπως για παράδειγμα του σπιτιού μας, που μας δημιουργούν ασφάλεια και μας αφορούν άμεσα,. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ως δικό μας χώρο, έστω και με την ευρύτερη έννοια, τους δρόμους που περπατάμε κάθε μέρα, τα σχολεία που μας μεγαλώνουν, τα νοσοκομεία που μας περιθάλπουν, τα θέατρα που μας ψυχαγωγούν, τα πάρκα που μας γαληνεύουν, τα δέντρα που μας δίνουν την ανάσα μας, τα ποτάμια και τις θάλασσες που μας εξαγνίζουν. Θεωρούμε ότι είμαστε περαστικοί από όλα αυτά και δεν τους δίνουμε την προσοχή, το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη που τους αξίζει. Και ενώ το χρόνο τον φοβόμαστε, γιατί γνωρίζουμε ότι μπορεί να γίνει άκρως τιμωρητικός, το χώρο τον αψηφούμε, τον υποτιμούμε, γιατί ξέρουμε ότι είναι ελαστικός και μπορεί να μας ανεχτεί. Τον θεωρούμε δεδομένο, του φερόμαστε με αδιαφορία, τον βεβηλώνουμε, τον περιγελούμε, δεν αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητά του. Κι όμως...ο χώρος είναι εκείνος που δεσμεύει το χρόνο, που μπορεί να τον τιθασεύσει και να τον οριοθετήσει. Πάνω σε τι θα χάραζε ο χρόνος το πέρασμά του, αν δεν υπήρχε ο χώρος; Πώς θα μπορούσε να καταγραφεί η ιστορία μας; Είμαστε μέρος αυτού του χωροχρονικού ολοκληρώματος, όπου όλες οι ενέργειες ανακυκλώνονται και ανατροφοδοτούνται και όμως έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι η δική μας, προσωπική δράση είναι αμελητέα. Για σκέψου...πώς θα διαμορφωνόταν όλο αυτό το σύστημα αν ο καθένας από εμάς ενεργούσε με αγάπη και σύνεση; Αν ο καθένας από εμάς φύτευε ένα λουλούδι σε κάποιο παρτέρι έξω από το σπίτι του; Αν πρόσφερε έστω και μία φορά το χρόνο μία εργασία ή υπηρεσία στο σχολείο ή στη σχολή όπου φοίτησε; Αν δώριζε μία καινούργια κουβέρτα στο θάλαμο του νοσοκομείου όπου ανάρρωσε; Κάποιοι στίχοι ενός τραγουδιού λένε: «θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω...κι έτσι το αφήνω σε σένα..». Κάποιος που πραγματικά θέλει να αλλάξει τον κόσμο, κάνει κάτι, αυτό που δύναται, αποτείνοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής στη διάσταση που τον φιλοξενεί, επειδή απλά, σεβόμενος το Χώρο, σέβεται τον εαυτό του στο Χρόνο.