Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Σκέψεις...



γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη

«Κανένας δεν είναι τόσο τρελός, που να μη μπορεί να  βρει έναν άλλο τρελό να τον        καταλαβαίνει»                                                                                  Νίτσε

Από ό,τι φαίνεται, κάτι πέρα από την τύχη μας βοηθάει να βρούμε το καλαπόδι μας.
Σύμφωνα με την αρχή της συγχρονικότητας που διατύπωσε ο Καρλ Γιούνγκ, οι συμπτώσεις, γεγονότα που δεν συνδέονται με κάποια φανερή σχέση αιτίας,  έχουν περισσότερο να κάνουν με το άπειρο παρά με τη σκοτεινή λογική της τύχης. Ας φανταστούμε δύο φίλους, που είναι πολύ δεμένοι και μετά χωρίζουν, για να δουλέψουν σε διαφορετικές χώρες.
Όσο δύσκολο κι αν φαντάζει, έχουν μεγάλη πιθανότητα να συναντηθούν σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο...αν συμπίπτουν τα γούστα τους και επιπλέον οι συνήθειές τους, δεν είναι τόσο δύσκολο να διαλέξουν να ταξιδέψουν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική στιγμή. Αντίθετα, δύο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, μπορεί να ζουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη συναντηθούν ποτέ, ούτε καν στον δρόμο στον οποίο κατοικούν. Ο Γιούνγκ πίστευε ότι, το φαινόμενο της Συγχρονικότητας συνδέονταν με ψυχικές καταστάσεις που αναπτύσσονται μέσω της επιρροής των Αρχετύπων, τα οποία όριζε σαν πρότυπα (μοντέλα) έμφυτα στην ανθρώπινη ψυχή και κοινά για όλη την ανθρωπότητα. Ορίζει τα Αρχέτυπα, σαν "αρχέγονες εικόνες", που παρέχουν την αναπαράσταση όλων των ανθρώπινων στάσεων απέναντι στον θάνατο, τη σύγκρουση, το σεξ, τη μετενσάρκωση και τη μυστικιστική εμπειρία. Κάποιες φορές ένα αρχέτυπο ενεργοποιείται από ένα συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός και τότε τείνει να έλκει γεγονότα παρόμοιας φύσης, ανοίγοντας δρόμο στα γεγονότα που ονομάζουμε "συμπτώσεις". Ο Καρλ Πρίμπραμ, νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, πρότεινε τη θεωρία ότι, ο εγκέφαλος είναι ένα είδος "ολογράμματος", ένας αναλυτής μοντέλων και συχνοτήτων, που δημιουργεί την "σκληρή" πραγματικότητα, ερμηνεύοντας συχνότητες από μια διάσταση πέρα απ' το χώρο και το χρόνο. Με άλλα λόγια, ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε είναι "ισομορφικός" - δηλαδή όμοιος - με τις διαδικασίες του εγκεφάλου. Ο ιστορικός Arthur Koestler μιλούσε για τη χωρητικότητα της ανθρώπινης ψυχής σαν "ένα κοσμικό αντηχείο". Ο Γιούνγκ δεχόταν την ύπαρξη μιας "περίεργης αλληλεξάρτησης των αντικειμενικών στοιχείων μεταξύ τους, καθώς και με τις υποκειμενικές (ψυχικές) καταστάσεις του παρατηρητή". Σύμμαχό του, στην προσπάθεια να διατυπώσει τη θεωρία του για τη Συγχρονικότητα, βρήκε την κβαντική Φυσική, στα πλαίσια της οποίας είχε διατυπωθεί η θεωρία ότι ένα πεδίο του χώρου μπορεί να γίνει αντικειμενικά γνωστό, μόνο με την ύπαρξη ενός παρατηρητή, ο οποίος όμως επεμβαίνει (αναγκαστικά, με την παρουσία του) στην κατάσταση του χώρου. Ως παρατηρητές λοιπόν της ζωής μας και του κόσμου γύρω μας ας αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και τα σήματα που εκπέμπουμε κάθε φορά που μία καλή ή μία κακή σύμπτωση μας συμβαίνει. Στο κάτω κάτω δε θα ήταν θαυμάσιο να εντοπίσουμε το πεδίο στο οποίο μπορούμε να επέμβουμε και να φτιάξουμε την τύχη μας, ώστε να μην αισθανόμαστε ως θύματα του κοσμικού σύμπαντος..;


Βιβλιογραφία:
ΝΙΤΣΕ  99  ΜΑΘΗΜΑΤΑ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ,  ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ
Το Μυστήριο των Συμπτώσεων. Ο C. Jung και η Συγχρονικότητα  Peter A. Jordan