Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Τα ζητούμενά μας είναι τα κίνητρα των δράσεων και των αποφάσεων της ζωής μας και στη βάση τους είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους. Όλοι επιθυμούμε την υγεία, τη χαρά, την αγάπη, την επιτυχία, την ευτυχία. Το περίεργο είναι, πώς προκύπτουν οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις, αφού όλοι θέλουμε τα ίδια. Μάλλον επειδή οι τρόποι που βρίσκουμε, οι μέθοδοι που εφαρμόζουμε και οι δρόμοι που ακολουθούμε είναι τελείως διαφορετικοί. Εξαρτάται προφανώς από το πώς ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τις έννοιες και πώς τις μεταφράζει σε πρακτικό επίπεδο, καθώς και από την εμμονή του να παραμένει πιστός και αδιάλλακτος στη δική του ερμηνεία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την αγάπη, ένα κοινό ζητούμενο και ανάγκη των ανθρώπινων υπάρξεων. Γιατί άραγε μας γλιστράει από τα χέρια, πώς γίνεται να είναι τόσο ευάλωτη, ενώ είναι τόσο δυνατή και ενστικτώδης; Ίσως επειδή ο καθένας από εμάς την εκδηλώνει και την αποζητά από τους άλλους με το δικό του τρόπο, διαφορετικά δε μπορεί να την αντιληφθεί ή ακόμη και να την αποδεχτεί. Κι ενώ η αγάπη είναι τόσο πλατιά, τόσο μεγάλη, τόσο πολύπλευρη, εμείς τη βάζουμε σε νοερά καλούπια και πλαίσια και τη συγκεκριμενοποιούμε τόσο πολύ, που στο τέλος χάνει την υπόστασή της και τη μαγεία της, φτωχαίνει και χάνεται, ή μάλλον εμείς δε μπορούμε να την αναγνωρίσουμε έξω από τα δικά μας στερεότυπα. Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα, τη χαρά, που όλοι επιθυμούμε να τη βιώνουμε, αλλά και να την προσφέρουμε. Ο καθένας μας έχει στο μυαλό του συγκεκριμένα πράγματα και καταστάσεις που τον κάνουν χαρούμενο και αυτά αποζητά με ευλαβική προσκόλληση στη δική του πεπατημένη. Όπως και το πιο αστείο είναι ότι πιστεύει ότι τα ίδια κάνουν και τους άλλους χαρούμενους και για αυτό το λόγο προσπαθεί να τα προσφέρει στους ανθρώπους που αγαπά με το δικό του τρόπο, αψηφώντας την πιθανότητα εκείνοι να είναι χαρούμενοι με κάτι διαφορετικό. Πώς γίνεται, ενώ αναγνωρίζουμε τη δική μας υποκειμενική αντίληψη, να μην αναγνωρίζουμε την υποκειμενικότητα των άλλων;  Είναι δοτικότητα να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, όταν δεν το χρειάζεται και ακόμη χειρότερα όταν χρειάζεται κάτι εντελώς διαφορετικό; Μα, θα ρωτήσει κάποιος, γίνεται να «μπούμε» στο μυαλό των άλλων και να «δούμε» τι σημαίνει για αυτούς αγάπη, χαρά, δοτικότητα;! Όχι, βέβαια όχι! Αλλά μπορούμε να ρωτήσουμε, όταν θελήσουμε να προσφέρουμε σε κάποιον, «τι χρειάζεσαι;». Όταν θελήσουμε να δώσουμε χαρά, «τι θα σε έκανε χαρούμενο;». Όταν θελήσουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας, «με τι τρόπο θα ένιωθες ότι σε αγαπώ;». Διαπραγμάτευση..; Ρίσκο..; Τόλμη..; Πες το όπως θέλεις, αλλά ίσως θα ήταν καλύτερα να αποβάλλεις τις ταμπέλες και τις αποκρυσταλλωμένες απόψεις και να αναζητάς την ουσία μέσω διόδων επικοινωνίας με εκείνους που σε νοιάζουν, γιατί μόνο έτσι κι αυτοί που σε νοιάζονται πραγματικά, θα μπορέσουν να βρουν τρόπο να ικανοποιήσουν και τα δικά σου ζητούμενα.