Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη

Η τεχνική της μυθοπλασίας, όταν, ήσυχα και ύπουλα, παρεισφρέει στην πραγματική μας ζωή, έχει πολλές πιθανότητες να μετουσιωθεί  σε επιστήμη του ψεύδους. Κι εμείς, από αθώοι και ευρηματικοί αφηγητές, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε, στην καλύτερη περίπτωση, δόλιοι παραμυθάδες. Σαφώς, στην παιδική ηλικία, η φαντασία καλλιεργείται και επιβραβεύεται, με το σκεπτικό, ότι στην ενηλικίωση θα πάρει τη μορφή της έμπνευσης, που με τη σειρά της θα εξελιχθεί σε δημιουργία και εξέλιξη. Και έτσι όλα βαίνουν καλώς! Τι γίνεται όμως, όταν αυτή η μετάβαση δεν πραγματώνεται; Τότε, τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται.
Και κάπου μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα, η ιδέα με το παραμύθι και η παρανόηση με την εξαπάτηση. Είναι γεγονός, ότι στην εποχή μας, τα φαινόμενα αυτά υποθάλπονται από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, όπου ο καθένας μπορεί να δηλώσει ότι είναι, ή ότι κάνει, οτιδήποτε φαντάζεται. «Χτίζει» το δικό του κόσμο και βιώνει τη δική του εικονική πραγματικότητα! Και το χειρότερο..; Επιχειρεί, και συνήθως κατορθώνει, να παρασύρει και άλλους στο δικό του παράλληλο σύμπαν, μέσα στο οποίο, σε βάθος χρόνου, χάνεται και ο ίδιος. Και εκεί αρχίζει η χαοτική κατάσταση της ασυνεννοησίας, των συγκρούσεων, των απογοητεύσεων και της απομόνωσης. Και αναρωτιέμαι...σε τι να οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Στο περιβάλλον που μεγαλώνει κάποιος; Στο χαρακτήρα του; Στις συγκυρίες; Σε όλα μαζί; Δεν ξέρω, ως απλή παρατηρήτρια αφήνω τη διερεύνηση και τις απαντήσεις στους ειδικούς. Όμως, δεν παύει να με εντυπωσιάζει η άνεση και η εφευρετικότητα των σύγχρονων ψευτο-παραμυθάδων, των μάγων της μεταμόρφωσης, που με ένα «άμπρα- κατάμπρα» στο πληκτρολόγιό τους, γίνονται από φτωχοί, πλούσιοι, από ηλικιωμένοι, νέοι, από φοβικοί, τολμηροί, από μίζεροι, κοσμοπολίτες με χιλιάδες φίλους, απομονωμένοι σε μια καρέκλα, μπροστά σε μια οθόνη! Όλη η κατάσταση αντιφατική και οξύμωρη! Και βέβαια, οι πολλές αποκαλύψεις και οι πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις διαμορφώνουν μια κοινωνία συγκρατημένη, γεμάτη καχυποψία, δύσπιστη, ακόμα και για τα προφανή, και αδιάφορη. Όλοι αναζητούν την αλήθεια, αλλά με τη βεβαιότητα πως δε θα τη βρουν. Τι πιθανότητες έχουν λοιπόν να την ανακαλύψουν;

Αλλά, επειδή ο Χρόνος φέρνει γύρους και αναθεωρεί, ελπίζω... Ελπίζω το μέλλον, να συναντήσει κάποιες σταθερές αξίες του παρελθόντος, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο. Ελπίζω, ότι κάποια στιγμή, θα καταλάβουμε ότι ο αληθινός μας κόσμος, είναι οι άνθρωποι που μπορούμε να τους σφίξουμε το χέρι, που μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια τους, που μπορούμε να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί τους. Ελπίζω, να μάθουμε να αποδεχόμαστε και να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε. Ελπίζω, να συνειδητοποιήσουμε, ότι το μόνο που μπορούμε να διαπραγματευτούμε, είναι η Αλήθεια και όχι μια ωραιοποιημένη και ευάλωτη εκδοχή της.