Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Αχ! Αυτά τα όρια! Ποιά όρια ακριβώς..; Μα, όλα φυσικά και παντός είδους! Από τα προσωπικά μας όρια, μέχρι τα πανανθρώπινα. Από τα κοντινά όρια της εστίας μας, μέχρι τα γεωγραφικά της πατρίδας μας και των άλλων πατρίδων. Από τα ορατά, μέχρι τα αόρατα, των δυνατοτήτων μας, των αντοχών μας και των προσδοκιών μας. Από αυτά που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, μέχρι εκείνα, που μας επιβάλλονται από την κοινωνία και τα όποια συστήματα, μέσα στα οποία κινούμαστε.
Και αναρωτιέμαι κάποιες φορές, έως και πολλές...τι είναι τα όρια τελικά..;
Περιορισμός ή ασφάλεια; Εμπόδιο ή προοπτική; Τέλος ή αρχή; Εξάρτηση ή ελευθερία; Και όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο αστείο μου φαίνεται, και σοβαρό ταυτόχρονα, νιώθοντας ότι μάλλον είναι και τα δύο από όλα τα παραπάνω, αφού βρίσκονται ακριβώς στην εφαπτόμενη γραμμή τους! Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι τόσο δύσκολο να τα καθορίσουμε και είμαστε συνεχώς σε μια διαδικασία διερεύνησης, δοκιμασίας και πειραματισμού. Μάλλον, ο μοναδικός τρόπος για να τα ανακαλύψουμε, είναι να τα υπερβούμε, έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου! Εκείνο ακριβώς το σημείο, που νιώθουμε πως κάνουμε την υπέρβαση, είναι και το όριό μας. Σκέψου έναν αθλητή...γυμνάζεται και δοκιμάζει διαρκώς τις δυνάμεις του, σε κάποιο συγκεκριμένο αγώνισμα, μέχρι να ορίσει το ατομικό του ρεκόρ. Αυτό, του παρέχει μια σιγουριά, ακριβώς επειδή το έχει πετύχει πολλές φορές, καθώς και ένα στόχο, να το καταρρίψει. Και αν ακόμα δεν κατορθώσει να το καταρρίψει, το κεκτημένο παραμένει, όπως και η γνώση, καθώς και η δύναμη που πηγάζει από αυτή. Μήπως δεν ισχύει το ίδιο και στο στίβο της καθημερινότητας, όπου δοκιμάζονται ανά πάσα στιγμή οι αντοχές μας σε πολλές και διάφορες καταστάσεις και δράσεις;  Στην αποδοτικότητά μας, στη συνεργασία και στη συνύπαρξη με τους άλλους, στην υπομονή, στη διαλλακτικότητα, στην επιμονή, στην ανεκτικότητα, στην αποδοχή, στη διαφορετικότητα. Είναι απαραίτητο, να έχουμε επίγνωση, όχι μόνο των σωματικών, αλλά και των ψυχικών ορίων μας, ώστε να νιώθουμε ισορροπημένοι, δυνατοί και ασφαλείς.

Μα, εύλογα θα ρωτούσε κάποιος, πώς είναι δυνατόν να είμαστε ποτέ ασφαλείς, αφού υπό αντίξοες συνθήκες όλα μπορούν να καταρριφθούν, ακόμη και τα όριά μας; Ναι, σε απρόβλεπτες τροπές της ζωής, τα όρια μπορεί να παραβλεφθούν, ή να παραβιαστούν, αλλά δε θα κατακρημνιστούν. Είναι πολύ διαφορετικό να ξεστρατίσεις, να πέσεις, να πληγωθείς και να επανέλθεις, από το να χαθείς στο σκότος της Αβύσσου, χωρίς επιστροφή. Τα όριά σου είναι τα σταθερά σημεία αναφοράς σου, η πειθαρχημένη αυτογνωσία σου, η σοφία των εμπειριών σου και η δύναμή σου. Και να θυμάσαι... να τα αφουγκράζεσαι, να τολμάς να τα δοκιμάζεις και να τα επαναπροσδιορίζεις, γιατί μόνο τότε μπορείς να τα εμπιστεύεσαι.