Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη
Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια, όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ήταν το «σχοινάκι». Ένας από τη μία άκρη κι ένας άλλος από την άλλη, γύριζαν το σχοινάκι και δημιουργούσαν ένα κινητικό πεδίο, που είχε και ήχο, που δημιουργείτο από το απαλό μαστίγωμα του αέρα και το ρυθμικό σκάσιμο στο έδαφος. Κι εμείς, απολύτως συντονισμένοι με την κίνηση, τον ήχο και το ρυθμό, μπαίναμε και βγαίναμε από αυτό το πεδίο με τόλμη στην αρχή και αργότερα με άνεση. Θεωρούσαμε μεγάλη επιτυχία να μη μας αγγίξει το σχοινί, αλλά δεν παίρναμε και κατάκαρδα τις ήττες μας, όταν σταματούσαμε την τροχιά του. Θυμάμαι το συναίσθημα, δε νοιαζόμασταν, απλά παίζαμε, εναρμονίζοντας τις κινήσεις μας με τη δική του.

Το έναυσμα για την αφύπνιση αυτής της μνήμης ήταν η ανάγνωση μιας ομιλίας ενός Ινδού φιλοσόφου, του Κρισναμούρτι. Λίγο πριν από το τέλος της ζωής του εξέπληξε το ακροατήριό του, ρωτώντας.. «θέλετε να μάθετε το μυστικό μου;». Και όλοι εκείνοι που τον θαύμαζαν, ετοιμάστηκαν με ευλαβική προσοχή για τη μεγάλη αποκάλυψη του βαθύτερου νοήματος της διδασκαλίας του. Και εκείνος είπε: «Να το μυστικό μου, δε νοιάζομαι για ό,τι συμβαίνει». Πιθανότατα με αυτή τη δήλωση πολλοί να απόρησαν ή και να μπερδεύτηκαν. Άλλοι μπορεί να παρεξήγησαν τη φράση του και να την παρερμήνευσαν ως αδιαφορία. Σίγουρα όμως, κάποιοι κατάλαβαν το βαθυστόχαστο νόημα αυτής της πολύ απλής φράσης. Το να μη νοιάζεται κάποιος, υποδηλώνει ότι είναι συντονισμένος με ό,τι συμβαίνει γύρω του, έτσι ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται στις συνθήκες και στις καταστάσεις και να δρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ελαχιστοποιώντας τις συγκρούσεις και τις απώλειες.
Το ίδιο υποστήριζαν και οι Στωικοί φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα. Μία από τις βασικές αρχές της διδασκαλίας τους ήταν η Απάθεια. Όχι με τη σημερινή παραεφθαρμένη έννοια της αδιαφορίας, ή της παθητικής στάσης, αλλά με την έννοια της απαλλαγής από ό,τι μάς βασανίζει. Οι τεχνικές του στωικού βίου είχαν σκοπό την εσωτερική γαλήνη, την ισορροπία και την ευδαιμονία.
Το να «μη νοιάζεσαι» λοιπόν, με αυτό το σκεπτικό, σε γλιτώνει από την ψυχοφθόρο διαδικασία της αντίστασης, του πολέμου, της εναντίωσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα δράσεις, για να αλλάξεις ρυθμούς, απόψεις, δρόμους. Το αντίθετο μάλιστα! Καλείσαι να διερευνήσεις, να πειραματιστείς, να ανακαλύψεις τις δυνάμεις και τις ισορροπίες σου, μέσα από τα μαθήματα που παίρνεις από τη διαρκή και αναπόφευκτη ροή της ζωής. Βέβαια, το να δρας, παρατηρώντας τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου, αποδεχόμενος ό,τι υπάρχει και να αλλάζεις χωρίς να κρίνεις, δεν είναι καθόλου απλό. Απαιτεί ισόβια προσωπική εργασία, εξάσκηση, επιμονή και αυτοπειθαρχία, μέχρι να μάθεις να «μπαίνεις» και να «βγαίνεις» από τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες με χάρη, ακολουθώντας τους ρυθμούς, όπως στο «σχοινάκι». Από τη μια άκρη, η αρχή της ζωή σου, από την άλλη, το τέλος. Αν το σκεφτείς καλύτερα, ούτως ή άλλως, είσαι μέσα στο παιχνίδι. Από εσένα εξαρτάται αν θα πιάσεις τον παλμό του και αν θα το απολαύσεις!