Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

Σκέψεις...

γράφει η Ναταλί Φουντουκάκη

Στο αλισβερίσι της ζωής το πάρε-δώσε σε όλα τα επίπεδα είναι ατέρμονο και αναπόφευκτο και συνήθως όχι και τόσο δίκαια καταμερισμένο. Και είναι πραγματικά αξιοπερίεργος ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι σχέσεις των ανθρώπων σε αυτόν τον άξονα του «δούναι - λαβείν». Άλλοι έχουν συνηθίσει μόνο να δίνουν, άλλοι μόνο να παίρνουν, άλλοι απαιτούν, άλλοι αρκούνται σε ό,τι προαιρείται ο καθένας και άλλοι θέλουν να δίνουν, χωρίς να δέχονται να πάρουν. Σχηματίζουμε όλοι τις δικές μας πατέντες και συνήθως τις ακολουθούμε δια βίου, ακόμα και όταν παραπονιόμαστε για το ότι δίνουμε πολύ ή για το ότι δεν λαμβάνουμε όσο θα θέλαμε. Και αναρωτιέμαι, γιατί δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον τρόπο δράσης μας;
Μάλλον επειδή πέφτουμε στην παγίδα, να ταυτίζουμε τις τακτικές μας με το χαρακτήρα μας. Αλλά, αν ήταν έτσι, τότε δεν θα είχαμε κανένα παράπονο. Κι όμως…εκείνοι που έχουν έντονο το αίσθημα της προσφοράς, συνήθως παραπονιούνται ότι δεν ακούνε ούτε ένα ευχαριστώ. Από την άλλη, παρατηρείται να διοχετεύουν την ενέργεια και τη βοήθειά τους σε άτομα που τους απομυζούν και τους στραγγίζουν ανελέητα και συνήθως χωρίς ευγνωμοσύνη. Ποιος είναι ο υπαίτιος, ο ηθικός αυτουργός της δημιουργίας μιας τέτοιας σχέσης; Κανείς δε θα μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα. Οι υπερδοτικοί άνθρωποι, ίσως με αυτόν τον τρόπο, ικανοποιούν την ανάγκη τους να είναι χρήσιμοι, και επομένως απαραίτητοι, και οι «άρπαγες» ίσως εξασφαλίζουν, μέσω των απαιτήσεών τους, τη φροντίδα, και τη διευκόλυνσή τους, τρέφοντας και επιβεβαιώνοντας το αδύναμο «εγώ» τους.
Μεγάλη εντύπωση δε, μού κάνουν οι άνθρωποι της προσφοράς, που χαίρονται να δίνουν, αλλά δε δέχονται καμιά ανταπόδοση. Υπερόπτες...; Όχι, αφού ακόμη και το ευχαριστώ φαίνεται να τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Η γενναιοδωρία τους είναι γνήσια και προέρχεται από την καλή τους καρδιά και την αυξημένη ενσυναίσθησή τους. Όμως, με αυτή τους τη στάση, στερούν στους ανθρώπους που έχουν βοηθήσει, την ευκαιρία να τους δείξουν την εκτίμησή τους και να έχουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τη χαρά της προσφοράς. Το να  είμαστε ικανοί να λαμβάνουμε, είναι εξίσου σημαντικό με το να  προσφέρουμε, γιατί έτσι γινόμαστε καλοί αγωγοί της αγάπης και της ευημερίας.
Υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται να πάρουν,  επειδή θεωρούν ότι κάποια στιγμή θα τους ζητηθεί να το ξεπληρώσουν. Και έτσι, οτιδήποτε τους προσφερθεί, το αντιμετωπίζουν με καχυποψία, αρνούνται να το αποδεχτούν και να το απολαύσουν, παραμένοντας ταμπουρωμένοι στον «τσιγκούνικο» μικρόκοσμό τους. Βιώνουν μια φαινομενική ασφάλεια, χωρίς βέβαια καμία εγγύηση για το ότι αν αρνηθούν να λάβουν, δε θα χάσουν κάτι από αυτά που ήδη έχουν.

Τελικά, μάλλον το πιο δύσκολο σε όλο αυτό το κοσμικό «παζάρι» είναι η ισορροπία. Η ισορροπία μεταξύ της χαράς να προσφέρουμε και της χαράς να λαμβάνουμε. Να δίνουμε με ευχαρίστηση αυτό που μπορούμε και να είμαστε ικανοί να δεχόμαστε με χαμόγελο και ευγνωμοσύνη. Το σίγουρο είναι ότι αν δε μπλοκάρουμε αυτήν τη θαυμάσια ροή ενέργειας, είτε στο «δούναι», είτε στο «λαβείν», με εγωισμούς, φόβους και προκαταλήψεις, είμαστε ανά πάσα στιγμή υποψήφιοι να απολαύσουμε τη γενναιοδωρία και την αφθονία του Σύμπαντος.